Βρίσκομαι συχνά να κάνω την ίδια συζήτηση με φίλους, ομοϊδεάτες, της αριστεράς. Όλοι απογοητευμένοι, ζυγίζουν τα δεδομένα για να επιλέξουν τον υποψήφιο που θα ψηφίσουν στις επικείμενες προεδρικές εκλογές του Φεβρουαρίου. Συμφωνούν ως προς την ανάγκη αλλαγής της κυβέρνησης, σημειώνοντας τη σωρεία σκανδάλων, τη διάχυτη διαφθορά, την ακροδεξιά ρητορική και τη φτωχοποίηση των εργαζομένων. Διαφωνούν ως προς την επιλογή υποψηφίου. Πολλοί θα στηρίξουν Μαυρογιάννη, όχι επειδή τους εκφράζει όντας κεντροδεξιός, αλλά επειδή στηρίζεται από το κόμμα της αριστεράς, ελπίζοντας ότι το ΑΚΕΛ θα «μπολιάσει» αρκούντως το πρόγραμμα διακυβέρνησης του, αναγνωρίζοντας παράλληλα ότι οι πιθανότητες εκλογής του είναι περιορισμένες. Άλλοι θα ψηφίσουν Αχιλλέα Δημητριάδη, παραδεχόμενοι ότι η ψήφος τους θα πάει χαμένη σε έναν μεγαλοαστό υποψήφιο• θέλουν όμως να στείλουν ένα μήνυμα δυσαρέσκειας προς το ΑΚΕΛ το οποίο την τελευταία δεκαετία έχει αποτύχει να αναδείξει και να ζυμώσει κάποιο άτομο που να εμπνεύσει ελπίδα στον κόσμο της αριστεράς. Κάποιοι άλλοι θα ψηφίσουν Χριστουδουλίδη μόνο και μόνο για να αλλάξει η παρούσα κυβέρνηση, ξέροντας μεν ότι ο ίδιος είναι προϊόν, απολογητής και συνεχιστής της κυβέρνησης της δεξιάς, ελπίζοντας όμως ότι η κάθε του πολιτική επιδίωξη θα απαιτεί τόσο εκτενείς διαβουλεύσεις που θα μετριάζεται η καταστροφική τους ισχύς. «Δυοῖν κακοῖν προκειμένοιν τὸ μὴ χεῖρον βέλτιστον.»

Μπαίνω κι εγώ στις συζητήσεις αυτές έχοντας έντονη άποψη η οποία βασίζεται σε επιχειρήματα τακτικής. Μετά από κάθε τέτοια κουβέντα νιώθω άσχημα καθώς αναγκάζομαι να κάνω πολιτικές επιλογές όχι βάσει ιδεολογίας, αλλά βάσει ανάγκης, ελλείψει ελκυστικών επιλογών. Η αριστερά, άλλωστε, είναι τρόπος ζωής και δεν δύναται να συρρικνωθεί σε τακτικιστικές λογικές. Είναι μια θεώρηση της ζωής και του ανθρώπου που διαφέρει ποιοτικά και ηθικά από τις επιλογές της δεξιάς. Μια θεώρηση που βασίζεται στην ευαισθησία και που οραματίζεται διαφορετικά τις ανθρώπινες σχέσεις καθώς και τη σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον και τα ζώα. Μια προσέγγιση που βλέπει τον άνθρωπο όχι ως προϊόν πλούτου, αλλά ως φορέα αλλαγής εντός του. Εμείς είμαστε η αλλαγή και οι συνθήκες συνάμα. Ο άνθρωπος της αριστεράς είναι εκείνος που διψά για μάθηση, που θέλει να εξερευνήσει τις ικανότητες και τις δυνατότητες του, που θέλει να καλλιεργήσει το πνεύμα του, να βελτιώσει τον κόσμο για όλους. Ένας άνθρωπος που αγαπά τη ζωή, που επιδιώκει ωραία συναισθήματα, που θέλει τους ανθρώπους να μιλούν, να ερωτεύονται, να ανταλλάζουν συναισθήματα και να σέβονται ο ένας τη διαφορετικότητα του άλλου, χωρίς τα «πρέπει» της συντήρησης που προωθούν βίαια οι θεσμοί. Ένας άνθρωπος που είναι κομμάτι της γης, που δεν θεωρεί ότι η γη του ανήκει, που αγαπά όλα τα ζωντανά και που θέλει να ξεφύγει από τις σχέσεις εξουσίας που ορίζουν τις ζωές μας. Ένας μοντέρνος άνθρωπος που αντιλαμβάνεται ότι η ολοκληρωτική κατάρρευση του καθεστώτος μόνο δεινά θα προκαλέσει καθώς θα τροφοδοτήσει τον λαϊκισμό και θα εκθέσει την ανθρωπότητα σε αυξημένο κίνδυνο μιας πυρηνικής καταστροφής. Ένας άνθρωπος που αντιλαμβάνεται ότι η ευαισθησία και τα ωραία συναισθήματα επιτυγχάνονται μόνο μέσω της δυνατότητας των ανθρώπων να επικοινωνούν ουσιωδώς μεταξύ τους και να λειτουργούν σε αρμονία με τη φύση• μια αρμονία που για να επιτευχθεί απαιτεί προσωπικές αλλαγές που θα έχουν συλλογική επίδραση.

Κάθε φορά που ένας αριστερός άνθρωπος αναγκάζεται να κάνει επιλογές τακτικής, διαφθείρεται. Εξου και νιώθω «λερωμένος» κάθε φορά που μπαίνω σε τέτοιες συζητήσεις καθώς και ο λόγος που τελευταία απέχω από τον δημόσιο σχολιασμό της προεδρολογίας όσο κι αν αυτή με εξιτάρει όντας πολιτικό geek. Γράφω, λοιπόν, αυτές τις αράδες μόνο και μόνο για να εκφράσω τη λύπη μου, μια λύπη που πλέον έχει βαθιά εδραιωθεί στον κόσμο της αριστεράς και η οποία διαβρώνει το είναι μας. Θα κάνω τις επιλογές μου όπως θα τις κάνουμε όλοι μας, όμως η ψήφος μου και η ψήφος πολλών από εμάς δεν πρέπει να θεωρηθεί ούτε «κτήμα» ούτε «κεκτημένο» υποψηφίων ή κομμάτων. Η λύπη αυτή, η απογοήτευση, το μαράζι αυτό, είναι κραυγή ανάγκης αλλαγής, η οποία είτε θα εισακουστεί οδηγώντας σε ριζικές αλλαγές στις οργανωμένες δομές της αριστεράς είτε θα οδηγήσει, αναπόφευκτα, σε διάσπαση που είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η αριστερά στην Κύπρο, η οποία αποτελεί το μόνο αντίβαρο στην ισοπέδωση του κράτους και τη διάβρωση της κοινωνίας από τη δεξιά κυβέρνηση της τελευταίας δεκαετίας.