«Μην διχάζεστε, γνώμονας σας να είναι το καλό της Κύπρου μας». Είναι μια φράση που πολλοί έχουμε ακούσει, κυρίως από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, που ανήκουν στη γενιά που διαμόρφωσε τη σημερινή πορεία της χώρας. Πολλοί από αυτούς ωφελήθηκαν έμμεσα από το σύστημα και, με πρόθεση ίσως ειλικρινή, προτάσσουν την ανάγκη για ενότητα. Ωστόσο, αυτή η στάση καταλήγει να συντηρεί μια κατάσταση που τους εξυπηρετεί και την οποία θεωρούν λίγο-πολύ δεδομένη. Όμως, σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει, τίποτε δεν μένει σταθερό. Κι έτσι, χωρίς απαραίτητα να το επιδιώκουν, υπερασπίζονται ένα σύστημα στο οποίο η ακροδεξιά ρητορική έχει πια εδραιωθεί και αντιμετωπίζεται ως μέρος του κυρίαρχου λόγου.

Η αποϊδεολογικοποίηση ως ιδεολογία προάγει έναν κόσμο ως νομοτελειακά δεδομένο. Σαν να έχουμε όλοι τα ίδια συμφέροντα και τα ίδια οράματα. Κι όποιος τολμά να προτείνει μια διαφορετική εκδοχή της κοινωνίας, αποδομείται ως προδότης.

Βλέποντας τον σάλο για το βιβλίο που λογόκρινε η κυβέρνηση μετά τις υστερικές αντιδράσεις ενός γνωστού ακροδεξιού πολιτικού, γίνεται όλο και πιο προφανές ότι έχει νόημα να αναγνωρίσουμε το δίπολο προοδευτισμού και συντηρητισμού, όχι ως αφηρημένη θεωρητική αντιπαράθεση, αλλά ως κάτι απτό που καθορίζει τις ζωές μας. Και γι’ αυτό, αν θέλουμε μια κοινωνία πιο δίκαιη και συμπεριληπτική, είναι κρίσιμο να υπερασπιστούμε τον προοδευτισμό ως μια διαθεματική στάση απέναντι στον σωβινισμό των συντηρητικών.