Γράφω επώνυμα στο διαδίκτυο από τα δεκαπέντε μου. Είμαι πλέον σχεδόν σαράντα. Τις περισσότερες φορές γράφω με ειλικρίνεια, κυρίως αυτοαναφορικά, και όταν προκύπτει, με προσωπικό και οικογενειακό κόστος. Σπίτι μου είναι το blog μου, iordanou.org, το οποίο αλλάζει όπως αλλάζω κι εγώ. Μεταλλάχθηκε από χώρο υπερέκθεσης μιας συναισθηματικά ασταθούς εφηβείας σε ορμητήριο σκέψεων και προβληματισμών για τον ενήλικο κόσμο. Άλλοτε λειτουργεί ως αποκούμπι, άλλοτε ως μοχλός διαχείρισης της μαυρίλας.

Επιμένω να γράφω στο blog, ή «ιστολόγιο», όπως τα λέγαμε τότε που υπήρχε μια διαδικτυακή κοινότητα, η λεγόμενη «μπλογκόσφαιρα»• μια ομάδα ευφραδών ερασιτεχνών γραφιάδων που ξεδίπλωναν είτε τα σώψυχά τους είτε τον πολιτικό τους εκνευρισμό. Ενίοτε και τα δύο. Αλλά πάντα με μια ευαισθησία ενδημική των περιόδων αθωότητας. Πριν τα trolls. Πριν τα ειδησεογραφικά blog. Πριν αρχίσουν να υπάρχουν κίνητρα, θεμιτά ή αλλότρια.

Κατά καιρούς έγινα στόχος διαφόρων ακραίων. Ακροδεξιοί της Αγγλίας με αποκαλούσαν Εβραίο και έκαναν αντισημιτικά σχόλια όταν έγραφα στον Guardian ενάντια στη Χρυσή Αυγή. Ακροδεξιοί «δικοί μας» με απειλούσαν ότι θα μου κάνουν κακό επειδή υποστήριξα την επανένωση του νησιού με λύση ομοσπονδιακή, για μια Κύπρο όλων των Κυπρίων. Και οι κατά καιρούς μασκοφόροι του διαδικτύου, που, όταν θιγούν—εσχάτως επειδή σχολίασα τη θρησκευτική κατήχηση στα δημόσια σχολεία—με παρουσιάζουν ως εθνικό μειοδότη.

Δεν είναι όμως όσο τραγικό ακούγεται. Σίγουρα όχι αφότου τριαντάρισα και ενηλικιώθηκα συναισθηματικά. Μην σας πω ότι κάποιες φορές οι θιγμένοι έχουν και πλάκα, όπως όταν, ελλείψει επιχειρημάτων, το μόνο που βρίσκουν να πουν είναι ότι έχω μεγάλη μύτη. Μπράβο, Σέρλοκ. Σπουδαία ανακάλυψη!

Τώρα όμως μεγάλωσα. Μαζί και το ρίσκο. Καθώς και τα άτομα που εξαρτώνται από εμένα. Θέλω να πω πολλά, αλλά όλο και περισσότερο σωπαίνω. Αυτολογοκρίνομαι. Ζούμε, άλλωστε, σε περίεργους καιρούς. Νιώθω τρωτός στις απειλές. Αθωράκιστος. Δεν μπορώ πια να ταμπουρωθώ πίσω από την άγνοια κινδύνου της πρώτης νεότητας.

Είναι, λοιπόν, η πρώτη φορά στη ζωή μου που νιώθω πως το ηθικό πλεονέκτημα της επωνυμίας δεν δικαιολογεί το συνεπαγόμενο ρίσκο. Κι όμως, συνεχίζω να γράφω. Ίσως πιο ήπια, ίσως πιο στοχευμένα και, στον βαθμό του δυνατού, με περισσότερη ευαισθησία προς όσους ενδέχεται να θίξω. Γιατί συνεχίζω; Αφενός, γιατί δεν μπορώ να σταματήσω. Η δημόσια γραφή είναι αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα μου. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς ένα «δημόσιο μετερίζι». Αφετέρου, επειδή μέσω αυτού του blog γνώρισα δεκάδες αξιόλογους ανθρώπους, τους οποίους, χωρίς το χούι της δημόσιας γραφής, δεν θα είχα γνωρίσει ποτέ.

Δεν κρύβω ότι κατά καιρούς φλέρταρα με την ιδέα της ανώνυμης γραφής. Να δημιουργήσω μια ασφαλή περσόνα, προστατευμένη από τις αρνητικές συνέπειες της γραπτής έκθεσης. Άλλωστε, διαβάζω ανώνυμα blogs και λογαριασμούς, εκτιμώ θέσεις που επικοινωνούνται με αυτόν τον τρόπο και αντιλαμβάνομαι ότι κάποιες ανώνυμες τοποθετήσεις προσθέτουν αξία στον δημόσιο λόγο, καθώς κάποια πράγματα δεν μπορούν να ειπωθούν αλλιώς, παρά μόνο αν υπάρχει σημαντική οικονομική ή θεσμική κάλυψη.

Κι έτσι συνεχίζω. Ίσως πιο προσεκτικά, ίσως με λιγότερη αφέλεια απ’ ό,τι στα δεκαπέντε μου, αλλά συνεχίζω. Η γραφή είναι για εμένα κάτι παραπάνω από μια συνήθεια. Είναι τρόπος να κατανοώ τον κόσμο και να τοποθετούμαι μέσα σε αυτόν. Δεν μπορώ να φανταστώ να το κάνω διαφορετικά, πόσο μάλλον ανώνυμα. Η ανωνυμία είναι συχνά αναγκαία, αλλά δεν είναι για εμένα.