Διαβάζοντας όλες αυτές τις κριτικές που γράφτηκαν για την ομιλία του Λάμπρου Διονυσίου, πρωτεύσαντα της Σχολής Θετικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κύπρου, το πρώτο που σκέφτηκα είναι το διάσημο τραγούδι των Pulp, το Common People. Όπου μια προνομιούχα φοιτήτρια θέλει, λέει, να βιώσει πως ζουν οι «απλοί» άνθρωποι, χωρίς φυσικά να αντιλαμβάνεται τα προνόμιά της. Με παρόμοιο τρόπο, οι προνομιούχοι της δικής μας κοινωνίας, τα έβαλαν με τον κ. Διονυσίου, μη αντιλαμβανόμενοι ότι το σαθρό σύστημα που δημιούργησαν ή συντηρούν έχει σκοτώσει την ελπίδα για όποιον δεν βρίσκεται στον κλειστό τους κύκλο.

You’ll never live like common people You’ll never do what ever common people do Never fail like common people You’ll never watch your life slide out of view

You will never understand How it feels to live your life With no meaning or control And with nowhere left to go

Βρέθηκα στη θέση του Λάμπρου πριν κοντά μια δεκαετία. Αποφάσισα εν τέλει να επιστρέψω πίσω στην Κύπρο μετά από οκτώ χρόνια στην Αγγλία, για να καταλάβω ότι υπάρχουν δυο πραγματικότητες: εκείνη των γόνων των οικογενειών από τζάκια και των υπολοίπων. Τα (συστημικά) εμπόδια που καλούνται να υπερβούν οι δεύτεροι είναι σχεδόν ανυπέρβλητα και μόνο λίγοι, λόγω κυρίως τύχης, έχουν τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και προοπτικές. Εγώ ήμουν από τους (πολύ) τυχερούς. Χαμηλώστε λοιπόν το δάκτυλο, δείτε λίγο τον εαυτό σας και τα προνόμια σας στον καθρέφτη, και σταματήστε τις υποδείξεις σε ένα παιδί που προσπαθεί και δικαιούται να βρει την ευτυχία του.

Και αν βγαίνει και λίγη υπεροψία, ας είναι. Εκείνοι που προσπαθούν και πετυχαίνουν κάτι σε αυτό το πλαίσιο, παρόλες τις αντίξοες συνθήκες, δικαιούνται να νιώθουν περήφανοι, έστω κι αν σας κάνει να νιώθετε άβολα.