Στο συνέδριο της ΕΔΕΚ έγιναν και ψηφίστηκαν πολλά τα οποία θεωρώ ότι θα στοιχειώνουν το κόμμα για αρκετά χρόνια.

Τα θέματα που μονοπώλησαν το συνέδριο ήταν δυο:

  1. Η επικύρωση της απόφασης του Μαρίνου Σιζόπουλου να εξοντώσει πολιτικά τους αντιπάλους του περνώντας καταστατική πρόνοια για περιορισμό θητειών με αναδρομική ισχύ.
  2. Η απόρριψη του μόνου κοινά αποδεκτού από Ε/Κ και Τ/Κ συνταγματικού μοντέλου λύσης του κυπριακού, το οποίο μάλιστα είναι συνδεδεμένο με τα πλείστα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τα οποία η ΕΔΕΚ έχει για παντιέρα του αντικατοχικού της αγώνα.

Ο περιορισμός θητειών ήταν σωστή επιλογή. Η αναδρομική ισχύς του όχι. Παρόλο που ο περιορισμός θα συνδράμει στην πιο δημοκρατική λειτουργία του κόμματος (ας μην το ονομάσουμε “εκδημοκρατικοποίηση”), η αναδρομική ισχύς φαίνεται να έχει αλλότρια κίνητρα που εξυπηρετούν τα προσωπικά συμφέροντα της τωρινής ηγεσίας. Η απόφαση για τη ΔΔΟ ήταν βλακώδης, όπως και η ρητορική που την ακολούθησε — είναι αστείο να αποκαλείς όσους διαφωνούν με τη προσωπική σου θέση φιλο-ΝΑΤΟϊκούς και ρατσιστές.

Όμως, το πιο σοκαριστικό κομμάτι του συνεδρίου, που δείχνει και την έκταση του συντηρητισμού των συνέδρων, ήταν ότι το κόμμα που αυτοαποκαλείται ως σοσιαλδημοκρατικό, κόμμα χώρας-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εν έτη 2015 συζήτησε σοβαρά την κατάργηση της ποσόστωσης για την ισότιμη συμμετοχή των γυναικών στα συλλογικά του όργανα.

Ξανά για εμπέδωση: 2015, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, ΕΕ, σοβαρή συζήτηση για την κατάργηση της ποσόστωσης για την ισότιμη συμμετοχή των γυναικών στα συλλογικά όργανα του κόμματος.