Το βρίσκω πραγματικά εξωφρενικό ότι σε μια πολιτισμένη χώρα συζητούμε σοβαρά το να χαραμίσουμε δημόσιο χρήμα εμάς των φορολογουμένων για να αποζημιώσουμε (“στηρίξουμε κοινωνικά”) άτομα που επένδυσαν οικειοθελώς σε αξιόγραφα μιας ιδιωτικής εταιρείας.

Ακόμα και αν δεχτούμε ότι τα άτομα αυτά εξαπατήθηκαν από τις τράπεζες, ισχυρισμός που σηκώνει αρκετή συζήτηση, το ότι ζητούν τα σπασμένα όχι από τις τράπεζες αλλά από εμάς τους συμπολίτες τους, περιλαμβανομένων ατόμων λιγότερο προνομιούχων από αυτούς, είναι όχι μόνο παράλογο αλλά και θρασύ. Αναδιανομή, δηλαδή, αλλά από την ανάποδη.

Ναι, περί θράσους πρόκειται. Έχουν το θράσος να εισηγούνται ότι δεν πρέπει να επενδύσουμε σε σχολεία, νοσοκομεία, θέσεις εργασίας, σχέδια επαγγελματικής κατάρτισης, υποδομές ανάπτυξης κτλ και αντί αυτού να καταθέσουμε λεφτά φορολογουμένων στον τραπεζικό τους λογαριασμό.

Είναι ανήθικο proposition. Όπως ανήθικοι είναι και οι πολιτικοί που τάζουν διάφορα στην προνομιούχα αυτή ομάδα. Αφενός ο Παπαδόπουλος φαίνεται ότι ανακάλυψε το δέντρο με τα χρήματα και υπόσχεται εκατοντάδες εκατομμύρια αποζημιώσεων (πέραν των 300εκ για εξασφάλιση των πρώτων 100 χιλιάδων) και αφετέρου ο Αναστασιάδης τους δίνει κάτι ψιλά (25 εκ) ελπίζοντας ότι θα τους κλέψει τη ψήφο με την υπόσχεση ότι θα βάλει περισσότερα λεφτά στο ταμείο μετά την επανεκλογή του.

Το οποίο ταμείο κοινωνικής αλληλεγγύης μια χαρά είναι ως ιδέα. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι η ύπαρξη του ταμείου, αλλά ποιοί θα είναι οι δικαιούχοι του; Για ποιους συνανθρώπους μας θα κληθούμε να δείξουμε αλληλεγγύη δια του οβολού μας;

Το κράτος φυσικά και πρέπει να έχει κοινωνική πολιτική. Με αντικειμενικά όμως κριτήρια. Βάσει ανάγκης και παρέχοντας safety net. Όχι βάσει του τι έχασε ο οποιοσδήποτε στις επενδύσεις του ή από που εκδιώχθηκαν οι γονείς του πριν από κοντά μισό αιώνα.

Κοινωνική αλληλεγγύη σημαίνει στηρίξη σε αυτούς που δεν έχουν την τύχη ή τη δυνατότητα να διεκδικήσουν και να εκμεταλλευτούν ευκαιρίες που να τους αποφέρουν προνόμια που οι περισσότεροι θεωρούμε αυτονόητα: πρόσβαση σε αξιοπρεπή εργασία, στέγη, υγεία, παιδεία. Προφανώς κάποιοι από αυτούς ήταν κάτοχοι αξιογράφων. Όμως ας μη δουλευόμαστε ότι όλοι (ή ότι οι πλείστοι) που ζητούν τώρα κρατική στήριξη εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία.