Το θέμα της διαδοχής του αρχιεπισκόπου επανήλθε μακάβρια στην επικαιρότητα με την επιδείνωση της υγείας του Χρυσοστόμου, καθώς και λόγω της ρήξης της “ιεράς συνόδου” για την Ουκρανία η οποία αποτέλεσε την αφορμή για τη διάλυση προηγούμενων συμμαχιών. Γίνονται ήδη αναφορές στη δημόσια σφαίρα για τη διάλυση της λυκοφιλίας Νικηφόρου-Αθανασίου, καθώς και αφελείς προβληματισμοί ως προς το ποιος είναι “πιο προοδευτικός” από τους ιεράρχες που θα διεκδικήσουν τον αρχιεπισκοπικό θρόνο, με τους πιο liberal να δείχνουν μια συμπάθεια προς τον Ταμασού Ησαΐα. Έχοντας παρακολουθήσει μερικές συνεντεύξεις του, αντιλαμβάνομαι το σκεπτικό τους.

Δεν εξέφρασα έντονη άποψη επί του θέματος, όχι επειδή δεν με αφορά ως άτομο που απορρίπτει τις θρησκείες – φυσικά και με αφορά ο προκαθήμενος της δεσπόζουσας θρησκείας σε ένα θεοκρατικό κράτος όπως η Κύπρος – αλλά επειδή δεν θεωρώ ότι υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ των περισσοτέρων υποψηφίων.

Εξηγώ. Όλοι θεωρούν τους ομοφυλόφιλους μιάσματα, όλοι θεωρούν ότι οι γυναίκες δεν πρέπει να έχουν τον πρώτο και μόνο λόγο πάνω στα σώματά τους, όλοι πιστεύουν ότι το σεξ πριν και έξω από τον γάμο είναι αμαρτία, ότι ο αυνανισμός πρέπει να αποφεύγεται και ότι αποτελεί λόγο μετανοίας, ότι τα βρεφάκια γεννιούνται αμαρτωλά και ενδέχεται να καταλήξουν στην κόλαση ελέω προπατορικού αμαρτήματος, ότι υπάρχει ανώτερη εξήγηση για τους παιδικούς καρκίνους, ότι πρέπει να γυρίσουμε και το άλλο μάγουλο αντί να υψώσουμε το ανάστημα στους δυνάστες μας, και λοιπά άλλα όμορφα.

(Δεν αναφέρομαι στα εθνικά θέματα και τις ευχές υπέρ αυτών που αν χρειαστεί θα σκοτώσουν τους εχθρούς μας, καθώς εκεί ενδέχεται να υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις μεταξύ των υποψηφίων.)

Τί θέλω να πω; Ότι αν μη τι άλλο να είμαστε ειλικρινείς με τους όρους και το περιεχόμενο αυτής της συζήτησης: συζητούμε τα επίπεδα σκοταδισμού· τίποτε προοδευτικό, τίποτε χαρμόσυνο, τίποτε ελπιδοφόρο δεν υπάρχει σ' αυτή την κουβέντα. Όχι με την υφιστάμενη σύνθεση της “ιεράς συνόδου”. Ξεκαθαρίζω – φυσικά και υπάρχουν φωτισμένα και ανοιχτόμυαλα άτομα στους κόλπους της ορθόδοξης εκκλησίας, άτομα ταπεινά αλλά και λόγια που συνάμα να κατέχουν και ηγετικές ικανότητες. Κανείς τέτοιος δεν είναι μέλος της συνόδου.

Είναι όλοι οι ίδιοι; Όχι. Δύο “ξεχωρίζουν” αρνητικά. Ο Λεμεσού Αθανάσιος ως προαγωγός της βατοπεδινής βιομηχανίας, των προφητειών, της ειδωλολατρίας των παντοφλών και των τεμαχισμένων πτωμάτων που παρελαύνουν για το προσκύνημα των πιστών, ίσως να βρίσκεται σε άλλο επίπεδο. Το ίδιο ισχύει και για τον Μόρφου του οποίου η κατάσταση φαίνεται να είναι κλινική. Κατά τα άλλα, μια απ' τα ίδια, με τους πιστούς να έχουν την ψευδαίσθηση ότι η ψήφος τους θα καθορίσει το αποτέλεσμα των αρχιεπισκοπικών εκλογών.