Το θετικό της άτσαλης λύσης που έδωσε η κυβέρνηση στο πρόβλημα των αυξημένων διδάκτρων των Αγγλικών πανεπιστημίων εν όψει Βrexit (αναστολή θητείας σε όσους έχουν εξασφαλίσει θέση σε Βρετανικά πανεπιστήμια) είναι ότι θα απενοχοποιήσει ακόμα περισσότερο την άρνηση στράτευσης.

Δεν νομίζω πολλοί ενήλικες, έχοντας την εμπειρία της ανεξάρτητης ζωής ως φοιτητές στο ΗΒ, να θέλουν, μετά το πέρας των σπουδών τους, να θυσιάσουν ένα χρόνο από τη ζωή τους για να κλειστούν σε στρατόπεδα, χωρίς ελευθερία, στο βωμό ενός κάλπικου αισθήματος ασφάλειας.

Συν του ότι πολλοί δεν θα είναι καν σε θέση να εκτίσουν τη θητεία τους για καθαρά βιοποριστικούς λόγους• η στράτευση βασίζεται στο αξίωμα ότι οι γονείς σπονσαρουν τη θητεία των παιδιών τους, τα οποία ως μεγαλύτεροι θα έχουν αυξημένες ανάγκες σε μια φθίνουσα οικονομία. Ο μισθός, άλλωστε, που δίδεται στους εθνοφρουρούς είναι αντιπροσωπευτικός της εκτίμησης που έχει το κράτος προς αυτούς. Παίρνουν ψίχουλα καθώς αναγκάζονται να ζήσουν ανελεύθερα, παραχωρώντας σχεδόν αμισθί τον χρόνο και την εργασία τους υπό την απειλή κυρώσεων.

Κατά τα άλλα, τα θέματα ισονομίας παραμένουν τεράστια με την προνομιούχα αυτή μεταχείριση μιας ομάδας πολιτών. Πραγματικά, το επιχείρημα είναι πολύ απλό, οι εθνικιστικές υστερίες που διαβάζουμε τις τελευταίες ώρες είναι εντελώς αχρείαστες.