Αυτή η καταχώρηση γίνεται για τους φιλους μου, σαν απάντηση στα sms και τα emails που ρωτούν «πως περνας;» και «ποια είναι τα νεα του Λονδίνου;». Γράφτηκαν από το κινητό, έτσι αναμένεται να έχουν περισσότερα λάθη απ’ ότι ως συνήθως.

Η εξεύρεση διαμερίσματος στο Λονδίνο είναι από τις πλέον εκνευριστικές διαδικασίες, ιδιαίτερα αν τα λεφτά που είσαι διατεθειμένος να δώσεις είναι περιορισμένα. Για παράδειγμα, εμείς ψάχναμε για σπίτι με τρία υπνοδωμάτια κάπου μεταξύ του LSE και του CAAS με μέγιστη τιμή ενοικιάσεως 700 στερλίνες τον μήνα (ναι, το άτομο, είναι τραγικά τα ενοίκια του Λονδίνου).

Αρχικά το πλάνο ήταν ότι θα βρίσκαμε διαμερίσματα από το διαδίκτυο μερικές μέρες πριν να έρθουμε στην Αγγλία, θα κλείναμε προβολές και θα βλέπαμε 4-5 τη μέρα. Μέσα σε 2 μέρες θα έπρεπε να έχουμε βρει διαμέρισμα. Δυστυχώς όμως, οι ρυθμοί που κινείται το Λονδίνο ματαίωσαν τα σχέδια μας καθώς τα διαμερίσματα εξαφανίζονται μόλις γίνουν διαθέσιμα για προβολή. Αν είσαι ο 3ος πχ που θα δει το διαμέρισμα και δεδομένου ότι είναι εμφανίσιμο, τότε κατά πάσα πιθανότητα θα έχει βγει από την αγορά γιατί κάποιος άλλος σε έχει προλάβει.

Τα σπίτια στο Λονδίνο έχουν το μαύρο τους το χάλι. Δεδομένου ότι δεν έχουν σεισμούς και ότι η αστική ανάπτυξη της πόλης έχει μεγάλη ιστορία, τα διαμερίσματα είναι πανάρχαια και αρκετά από αυτά έχουν να συντηρηθούν μέχρι και μισό αιώνα πριν.

Το πρώτο που είδαμε για παράδειγμα, ήταν ένα ετοιμόρροπο κτήριο κτισμένο γύρω στα 1950. Είχαμε δει το διαμέρισμα σε φωτογραφίες και φαινόταν πολύ συγυρισμένο, ευρύχωρο και όμορφο. Τελικά ένας wide-angle φωτογραφικός φακός και μια φωτογραφία μεσαίας ανάλυσης μπορούν να κάνουν θαύματα. Για να καταλάβετε το μέγεθος της απάτης, οι συνοικισμοί που κτίστηκαν κακήν-κακώς μετά την εισβολή, ήταν μεζονέτες πολυτελείας μπροστά στην τρώγλη που είδαμε.

Ύστερα από 1-2 επίσης αποτυχημένες προβολές, βρήκαμε ένα υπέροχο διαμέρισμα κοντά στο Caledonian Road, το οποίο βρισκόταν σε ένα council block. Το συγκεκριμένο διαμέρισμα ήταν πολύ φθηνό με αρκετά μεγάλους χώρους, γεγονός πολύ παράξενο για το Λονδίνο. Το είδαμε, μας άρεσε και είπαμε αμέσως στον ατζέντη ότι ενδιαφερόμαστε να το ενοικιάσουμε. Του κάναμε επίσης την προσφορά να δώσουμε τους 12 μήνες ενοίκιο από την αρχή και να μειώσει το μηνιαίο πάγιο, ελαχιστοποιώντας έτσι το ρίσκο του και δίνοντας του την ευκαιρία να βγάλει τη διαφορά της μείωσης του ενοικίου από το επιτόκιο που θα έπαιρνε αν κατέθετε τα λεφτά. Εκεί που ουσιαστικά περιμέναμε να πάμε για υπογραφές, μας τηλεφώνησε ότι έδωσε το σπίτι αλλού. Φαντάζεστε την απογοήτευση δεδομένου των διαμερισμάτων που είχαν προηγηθεί.

Στο μεταξύ, η απογοήτευση κορυφωνόταν, καθώς πλέον όλοι οι ατζέντηδες στην πόλη είχαν τα τηλέφωνα μας αλλά δεν είχαν διαθέσιμα 3άρια στα λεφτά που δίναμε. Έτσι, μόλις κάποιο διαμέρισμα έμπαινε στην αγορά, αυτόματα κτυπούσαν όλους τα τηλέφωνα μας. Αντιλαμβανόμενοι την κατάσταση, οι επιλογές μας ήταν δυο: ή που θα περιμέναμε μέχρι να βρεθεί κάποιο διαμέρισμα και θα μετακομίζαμε μετά την έναρξη του ακαδημαϊκού έτους (το οποίο προβλέπεται να είναι άκρως πιεστικό), ή που θα ανεβάζαμε το μέγιστο όριο πάνω από 700 στερλίνες (επίσης άσχημο, για ευνόητους λόγους).

Για καλή μας τύχη (ίσως), μερικές προβολές αργότερα, βρήκαμε ένα διαμέρισμα το οποίο είχε δυο μεγάλα και ένα μικρό δωμάτιο μαζί με σαλόνι. Όπως μπήκαμε μέσα, αποφασίσαμε να το κλείσουμε και να κάνουμε το σαλόνι τρίτο υπνοδωμάτιο. Τώρα δηλαδή έχουμε ένα σπίτι με 4 υπνοδωμάτια χωρίς όμως σαλόνι. Μικρό το κακό, δεδομένου ότι η κουζίνα έχει ένα τραπεζάκι στο οποίο μπορούμε να φάμε. Περιττό να πούμε ότι το σπίτι ότι είναι αρκετά παλιό και γεμάτο κακοτεχνίες. Παρόλα αυτά είναι συμπαθητικό και πολύ βολικό γεωγραφικά (Warren Street).

Δυο μέρες μετά και αφού μας ταλαιπώρησαν αρκετά μέχρι να υπογραφούν τα συμβόλαια, ξεκινήσαμε τη μετακόμιση. Τα πράγματα μου ήταν Southampton και τα των συγκατοίκων Surrey. Οδήγησα αρχικά ένα βαν από Cambridge μέχρι Southampton, μετά Surrey και επιστροφή Λονδίνο. Κοντά στο Heathrow ή κίνηση ήταν απελπιστική, με αποτέλεσμα να οδηγώ από τις 11 το πρωί μέχρι τις 10 τη νύχτα που παραδώσαμε το αυτοκίνητο στην υπηρεσία ενοικίασης. Παρένθεση: κάθε φορά που οδηγώ στην Αγγλία καταλαβαίνω ότι στην Κύπρο η οδηγική μας συμπεριφορά βρίσκεται στον μεσαίωνα.

Την επόμενη μέρα καθαρίσαμε το σπίτι διεξοδικά (the Cyprus way – που γωνιάς) και ξεπακετάραμε. Το πως ξέμειναν τόσα βιβλία στην Αγγλία δεδομένου ότι πήρα 20 κιλά στην Κύπρο το καλοκαίρι αποτελεί μέχρι σήμερα μυστήριο. Μετά το συγύρισμα, καταγράψαμε τις ανάγκες και ξαμοληθήκαμε στα ίντερνετ καφέ για να κανονίσουμε ψώνια από supermarket, κάποια μικροπράγματα από argos (γραφείο, καρέκλες, απλώστρα κτλ) και σύνδεση στο διαδίκτυο με την virgin.

Σήμερα περιμένουμε όλους αυτούς να έρθουν να φέρουν τα προαναγγελθέντα. Περιμένουμε επίσης τον contractor να έρθει να καταγράψει τί χρειάζεται διόρθωση και κάποιον που θα κάνει καταγραφή του περιεχόμενου του σπιτιού (κάτι σαν τον στρατό που σου χρεώνουν υλικό).

Σήμερα ελπίζω ότι θα κλείσουν όλες οι εκκρεμότητες για να μπορέσουμε να ξεκουραστούμε, να ξεκινήσουμε προετοιμασία για τη νέα χρονιά, ε και να γίνουν οι δουλειές που εκκρεμούν μέσα στο inbox του gmail.

Άσχετο, αλλά αυτές τις μέρες χρησιμοποιώ μόνο το κινητό και ελάχιστες ήταν οι φορές που χρειάστηκα υπολογιστή. Ίντα τζιαιρούς εφτάσαμεν.

Θα επανέλθω σε λίγες μέρες(ευελπιστώντας από τον υπολογιστή) για τα νέα του πανεπιστημίου, για το οποίο είμαι πολύ ενθουσιασμένος.

Καλή αρχή σε όσους βρίσκονται σε παρόμοια φάση, και καλή συνέχεια στους υπόλοιπους.