Η σύνοδος COP15 στην Κοπεγχάγη θα μπορούσε να είναι η απάντηση στην ερώτηση «γιατί οι πολίτες απαξιώνουν την πολιτική;». Οι πολιτικοί ηγέτες του ανεπτυγμένου, αναπτυσσόμενου και υποανάπτυκτου κόσμου προσπαθούν να καταλήξουν σε μια συμφωνία όπου κανένας δε θέλει ή δεν προτίθεται να τηρήσει. Η Δύση προσπαθεί να «εμπλέξει» τις κυβερνήσεις του Νότο στις συμφωνίες και τις υποτιθέμενες κυρώσεις βεβαίως-βεβαίως. Κανείς δε βγαίνει να πει στον κόσμο ότι σε περίπτωση που οι χώρες δεν τηρήσουν τους αντίστοιχους στόχους τους σχετικά με τη μείωση των ρύπων τους, τότε απλά πηγαίνουν σε δεύτερη φάση επαναδιαπραγμάτευσης των στόχων. Οι κυρώσεις επιβάλλονται μετά τα αποτελέσματα της αξιολόγησης της δεύτερης διαπραγματευτικής απόφασης. Το ωραίο; Η απόφαση κατά πόσον οι χώρες θα προχωρήσουν σε επαναδιαπραγμάτευση εναπόκειται στις ίδιες της χώρες!!

Κανείς φυσικά δεν είπε το αυτονόητο: ότι το πρόβλημα του περιβάλλοντος εντείνεται από τον καπιταλισμό (δεν είμαι από τους αφελείς που πιστεύουν ότι προκλήθηκε από αυτόν) και ότι ο μόνος τρόπος να υπάρξει μια μελλοντική ισορροπία μεταξύ του ανθρώπου και της φύσης είναι όταν βρεθεί η αντίστοιχη ισορροπία μεταξύ των εισοδηματικών στρωμάτων σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο. Το πρόβλημα της φτώχειας είναι ταυτόσημο με το πρόβλημα του περιβάλλοντος. Σωστά διαγνώστηκε από τους «ειδικούς» ότι οι υπό ανάπτυξη χώρες αποτελούν την πιο μεγάλη μελλοντική περιβαλλοντική απειλή, αλλά κανείς δεν είπε ότι η λύση βρίσκεται στη φτώχεια και ότι η Δύση οφείλει να βοηθήσει τις χώρες αυτές χρησιμοποιώντας την εξειδίκευση που απέκτησε όλα αυτά τα χρόνια εις βάρος τους.

(Ο πίνακας είναι του Jacek Yerka)