Σήμερα (10/7) είναι τα γενέθλια μου. Όντας άθεος, μόνο δυο μέρες τον χρόνο γιορτάζω: την επέτειο της γέννησης μου και την αρχή του χρόνου. Η μέρα των γενεθλίων μου είναι δηλαδή μια από τις δυο πιο σημαντικές μέρες του χρόνου για μένα και την περνώ πάντα στη Λευκωσία (όπως και τον Δεκαπενταύγουστο αλλά αυτό είναι άσχετο future post).

Απόψε, σε αριθμό ζυγό, δειπνίσαμε σε ένα αγαπημένο εστιατόριο της πόλης και μετά ακούσαμε ζωντανά Λατινοαμερικανικές μουσικές με θέα – από ταράτσα πολυόροφου κτηρίου – τη Λευκωσία να κοιμάται. Ξεχώριζε φυσικά το φωτισμένο τζαμί που θαμπώνει με την ομορφιά του. Το ίδιο συναίσθημα με κατέκλυσε για ακόμη μια φορά.. το νοιώθω τόσο συχνά σε σκηνές που πρωταγωνιστεί η Λευκωσία που έχει καταντήσει γραφικό.. κι όμως ισχύει. Ιδού λοιπόν: «Μα τι όμορφη πόλη… μυρίζει ανατολή… είναι τόσο όμορφη γιατί δε σου κρύβει τα ελαττώματα της. Το κάλλος ζει στην ατέλεια. Χωρίς την ασχήμια της η πόλη θα έχανε από την ομορφιά της».

Ώρες-ώρες σκέφτομαι ότι η Λευκωσία δε θα μπορούσε να μην ήταν «η» Λευκωσία. Δε θα μπορούσε να μην είχε γένος θηλυκό (πχ όπως «το» Παρίσι). Πως να χωρέσει τόσος ερωτισμός σε έναν άντρα;

Χρόνια καλά να έχουμε λοιπόν