Παρασκευή μέχρι Δευτέρα ήμουν στο Άμστερνταμ. Το ταξίδι είχε προγραμματιστεί μήνες πριν, ούτως ώστε να μην πει κάποιος «έχω essay δεν μπορώ την τάδε ημερομηνία». Αυτός ο κάποιος ως συνήθως είμαι εγώ. Γι’ αυτό, οι ημερομηνίες επιλέχτηκαν πριν αρχίσει η ακαδημαϊκή χρονιά.

Η επίσκεψη στο Άμστερνταμ γενικά μου άφησε θετικές εντυπώσεις και είναι κάτι που θα επαναλάμβανα. Πρόσεξα ότι οι πλείστοι που αναφέρονται στο Άμστερνταμ σαν τουριστικό προορισμό, το θεοποιούν. Εικάζω ότι είναι λόγω της μαριχουάνας. Δεν το βρήκα όσο καθαρό το περιέγραφαν, ούτε όσο όμορφο. Παρόλα αυτά, η πολιτιστική εμπειρία – το shock της red light district και τα μουσεία – αξίζουν την επίσκεψη με το παραπάνω.

Ακολουθεί περιγραφή τύπου «Αγαπητό μου ημερολόγιο»

Youth Hostel και «άστεγος»

Θα ήμαστε 9 άτομα, σε ένα youth hostel μέσα σε δωμάτιο 10 ατόμων. Η τοποθεσία του ήταν εξαιρετική, ακριβώς στη μέση του Άμστερνταμ. Πόσο άσχημα θα μπορούσε να ήταν; Οι εννιά ξέρουμε ο ένας τον άλλο χρόνια, ο ένας θα ήταν αμελητέος. Αμ δε. Ο «ένας» είχε τα μαύρα του τα χάλια. Ήταν διασταύρωση άστεγου με φθυσικό (η υπερβολή!). Aπό άποψη διαμονής όμως περάσαμε μια χαρά, και ο άστεγος ήταν πηγή διαφόρων αστεϊσμών και πειραγμάτων μεταξύ μας κατά τη διάρκεια του Σ/Κ.

Την Παρασκευή φτάσαμε κατά τις 8 το βράδυ και συναντηθήκαμε με τους υπόλοιπους. Βρήκαμε το hostel, φυλάξαμε τις βαλίτσες και φάγαμε σε ένα wannabe Ιταλικό εστιατόριο. Αργότερα πήγαμε περίπατο στη red light district όπου δεχθήκαμε όλοι το νενομισμένο πολιτισμικό σοκ. Βιτρίνες με γυναίκες διαστάσεων (ως επί το πλείστον) μοντέλων, οι οποίες εκδίδονταν. Πολλά αντικρουόμενα συναισθήματα, η ηθική και το θράσος των “window shoppers” εναντίων της ομορφιάς των γυναικών μέσα στις βιτρίνες. Γενικά η πόλη έχει ένα θέμα με τα morals της…. Η περιβόητη red light district είναι βασικά ένας χώρος με γυναίκες σε βιτρίνες και sex shows και shops για κάθε γούστο.

Coffee shops

Αργότερα επισκεφθήκαμε ένα από τα coffee shops. Coffee shops ονομάζουν τους μαστουροκαφενέδες όπου βλακωδώς δεν σερβίρονται αλκοολούχα ποτά, και έτσι όποιος δεν καπνίζει μαριχουάνα πίνει καφέ η ώρα 11 τη νύχτα και βλέπει τον κόσμο να μαστουρώνει και τους φίλους του να γελάνε ηλιθίως. Η εμπειρία του coffee shop ήταν ενδιαφέρουσα, αν και περίμενα να δω διάφορες εναλλαγές, πχ jazz coffee shop, μαστουρορεμπέτικο (ένα πράμα) coffee shop κτλ. Αντί αυτού, όλα κινούνται στους ρυθμούς ρέγγε ή trance και έχουν στους τοίχος τον Marley. Είναι παράξενο που δεν βρήκαμε coffee shop που να παίζει chill-out μουσική, δεδομένου ότι η μαριχουάνα κάνει ειδικά αυτό. Μετά το coffee shop, σταματήσαμε στο bar του hostel για μερικές μπύρες.

Μουσείο Heineken και σφαγή

Το επόμενο πρωινό ήρθαν πρωί-πρωί οι υπόλοιποι της παρέας και συμπληρωθήκαμε. Η μέρα είχε αρκετές βόλτες στα κανάλια, στα coffee shops και στα bars. Πριν το μεσημέρι, πήγαμε στο μουσείο της Heineken όπου υπήρχαν κομμάτια από την ιστορία της Heineken και όπου μας περιέγραψαν τον τρόπου παραγωγής της. Ήταν ωραία εμπειρία με αρκετό οπτικοακουστικό υλικό και… μπύρα. Αν βρεθείτε Άμστερνταμ και θέλετε κάτι χαλαρό είναι ότι πρέπει.

Το μεσημέρι οι «βετεράνοι του Άμστερνταμ» ήθελαν να φάνε all you can eat ribs. Εκεί εξελίχτηκε μια απίστευτη κατανάλωση κρέατος. Ποσότητες λέμε. Εγώ αρκέστηκα σε ψάρι και πατάτες.

Μουσείο Van Gogh

Αργότερα χωριστήκαμε, και τρεις από εμάς επισκεφθήκαμε το μουσείο του Van Gogh. Η συλλογή ήταν απίστευτη, με πίνακες πολλών εκατομμυρίων. Εκείνο που το έκανε ιδιαίτερο, είναι ότι παράλληλα με τους πίνακες είχε και τις επιστολές του Van Gogh στον αδερφό του και σε άλλους καλλιτέχνες. Στις επιστολές αυτές υπάρχουν σκίτσα των πινάκων του. Είναι πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις την οπτική του καλλιτέχνη και τη διαδικασία σκέψης που χρειάστηκε ο κάθε πίνακας, καθώς και την ανάλυση των χρωμάτων από τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Φύγαμε από το μουσείο η ώρα 6 (μας έδιωξαν γιατί έκλειναν βασικά). Κοντά στο μουσείο βρίσκεται και η περιβόητη πλατεία που γράφει “i amsterdam” και που όλοι βγάζουν φωτογραφίες. Μετά, συναντήσαμε τους υπόλοιπους στο coffee shop που τους αφήσαμε. Γρήγορο μπάνιο στο hostel και περίπατος στην πόλη και μπύρες.

Έλλειψη καλού καφέ και βάφλες

Την επόμενη μέρα το πρωί προγευματίσαμε όλοι μαζί σε μια κρουασαντερί/σαντουιτσίδικο. Επειδή έχει πολλά coffee shop που κύριο τους μέλημα είναι η ποιότητα της μαριχουάνας που πουλάνε, δεν βρίσκεις μια καφετέρια που να κάνει καλό καφέ, ούτε και τα chains (starbucks, costa κτλ) που υπάρχουν στον υπόλοιπο («ανεπτυγμένο») κόσμο. Επίσης, τα πλείστα φαγάδικα του δρόμου έχουν στη βιτρίνα του βάφλες (άσχετο).

Σπίτι Rembrandt

Μετά το πρόγευμα οι πλείστοι θα πήγαιναν στο γήπεδο του Ajax να δουν ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου. Στο μεταξύ ο καιρός είχε χειροτερέψει και η θερμοκρασία είχε πέσει αρκετά. Όσοι δεν είχαν φέρει κασκόλ και ομπρέλες χρειάστηκε να αγοράσουν. Εγώ και ακόμη ένας δεν θέλαμε να πάμε στο γήπεδο. Ήθελα να πάω στο μουσείο του Rembrandt και ο άλλος στον Βοτανικό Κήπο (Hortus Botanicus). Βλέποντας τον χάρτη είδαμε ότι το σπίτι του Rembrandt ήταν δίπλα στον κήπο, τον οποίο επισκεφθήκαμε πρώτο. Ο Aceras θα τον απολάμβανε φυσικά πολύ περισσότερο από εμένα, αλλά σε γενικές γραμμές ήταν όμορφα και μπόρεσα να βγάλω αρκετές φωτογραφίες.

Μετά τον κήπο πήγαμε στο σπίτι του Rembrandt, το οποίο αποδείχτηκε και το αποκορύφωμα της επίσκεψης στο Άμστερνταμ. Το σπίτι είναι τετραόροφο και πολύ μεγάλο. Ενδιαφέρουσα άσχετη πληροφορία είναι ότι τον καιρό που ζούσε ο καλλιτέχνης, ο κόσμος δεν κοιμόταν ξαπλωτός, αλλά ημικαθιστός, φοβούμενος μήπως πάει το αίμα στο κεφάλι του. Επίσης, τα δυο κρεβάτια που είχε το σπίτι ήταν εντοιχισμένα (μες το αρμάρι). Το πιο ωραίο κομμάτι της επίσκεψης ήταν η  περιγραφή της διαδικασίας που ακολουθείτο για να γίνει η πέτρα μπογιά και η ανάλυση των οικονομικών λόγων που χρησιμοποιούνταν κάποια χρώματα στη θέση κάποιων άλλων. Επίσης μας έδειξαν τη μέθοδο τυπογραφίας που χρησιμοποιούσε ο Rembrandt και διάφορα σκίτσα του. Η περιγραφή της διαδικασίας μας άφησε με ανοιχτό το στόμα. Αργότερα, βρήκαμε έναν τύπο ο οποίος ήταν επισκέπτης και ο οποίος δήλωνε καλλιτέχνης και τον ρωτήσαμε περισσότερες λεπτομέρειες για τη διαδικασία. Ο Σουηδός καλλιτέχνης τελικά αποδείχτηκε πολύ βοηθητικός δίνοντας μας ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για τη μέθοδο τυπογραφίας που είδαμε.

Όταν τελειώσαμε υπήρχε ακόμη χρόνος για να πάμε στο μουσείο όμως βγαίνοντας έξω είδαμε ότι ο καιρός είχε γίνει χάλια και η βροχή ήταν πολύ δυνατή. Μπήκαμε σε ένα εστιατόρια που βρισκόταν δίπλα και που όπως αποδείχτηκε έφτιαχνε πολύ ωραίες μακαρονάδες. Ύστερα βρεθήκαμε με την υπόλοιπη παρέα που βρισκόταν εκεί κοντά.

Sex Museum

Στο μεταξύ η βροχή συνέχιζε ακάθεκτη και η επίσκεψη στο μουσείο του Renbrandt ήταν αδύνατη καθώς είχε ήδη σπάσει η ομπρέλα μου και τα παπούτσια μου ήταν γεμάτα νερό. Αντί αυτού, πήγαμε στο sex museum που βρισκόταν δίπλα. Εκεί, τίποτε ιδιαίτερο. Πορνογραφικό υλικό, από τον προηγούμενο αιώνα μέχρι σήμερα, αλλά ουσιαστικά τίποτε ιδιαίτερο. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν οι ζώνες αγνότητας. Είναι αξιοσημείωτο το πόσο παράλογη μπορεί να γίνει μια κοινωνία, και ιδιαίτερα οι άντρες της.

Επιστροφή

Μετά το sex museum πήγαμε σε ένα pub και αργότερα για ύπνο καθώς την επόμενη μέρα η ώρα 6:30 έπρεπε να είμαστε στον σταθμό του τραίνου προς αεροδρόμιο. Στο αεροπλάνο ο τύπος που καθόταν πίσω μας ανέπνεε με δυσκολία και ήταν σε μισολιπόθυμη κατάσταση, έχοντας από πάνω του όλους τους αεροσυνοδούς με μποτίλια οξυγόνου να προσπαθούν να τον συνεφέρουν.

Δευτέρα μεσημέρι, επιστρέψαμε ο καθένας στη βάση του και κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.