H έλλειψη εσωκομματικής ηθικής που παρατηρείται στα πλαίσια της διαδικασίας εκλογής νέας ηγεσίας στο ΔΗΚΟ, είναι χαρακτηριστική του τρόπου του οποίου το κόμμα επιλέγει να πολιτεύεται.

Τους τελευταίους μήνες και ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες έχει παρατηρηθεί μια ραγδαία αύξηση των ποσοστών εγγραφής στο δηκοϊκό μητρώο [1, 2], όπου δηλαδή, οι δυο σχολές, αυτή του Μάριου Κάρογιαν και αυτή του Νικόλα Παπαδόπουλου, ανταγωνίζονται ποιος θα εγγράψει περισσότερους ψηφοφόρους που θα έχουν δικαίωμα ψήφου στις ερχόμενες εκλογές του Δεκεμβρίου.

Προσέξτε το παράλογο που έγινε κοινή πρακτική: αντί οι δυο να ανταγωνίζονται σε πολιτικό επίπεδο με πολιτικά επιχειρήματα σε μια προσπάθεια να πείσουν την υφιστάμενη βάση ψηφοφόρων του κόμματος, ανταγωνίζονται ποιος θα αλλοιώσει περισσότερο αυτή τη βάση με “μέλη μιας χρήσης”.

Το χειρότερο δεν είναι η έλλειψη πολιτικής ηθικής που χαρακτηρίζει αυτή την πρακτική. Η τραγικότητα της πράξης αυτής έγκειται στο ότι οι δυο ομάδες, με την ανοχή πάντα του δηκοϊκού κόσμου, περιφρονούν περίτρανα τη δημοκρατική διαδικασία.

Απ’ ότι ακούγεται είναι ο Νικόλας Παπαδόπουλος που ηγείται αυτής της κούρσας, χωρίς να σημαίνει ότι η ομάδα Κάρογιαν είναι αθώα, αφού αντί να καταδικάσουν την πρακτική αυτή, την υιοθετούν και οι ίδιοι.

H διαχρονική αλαζονεία του ΔΗΚΟ εκφράζεται με το σλόγκαν “στο ΔΗΚΟ ανήκει αυτή η μεγάλη νίκη”, που ακούγεται σε όλους τους πανηγυρισμούς μετά από κάθε διαμάχη για την προεδρία της Κυπριακή Δημοκρατίας.

Το ΔΗΚΟ υπενθυμίζει στον Κύπριο ψηφοφόρο ότι εσωκομματικά, όπως και στο κουτσουρεμένο εκλογικό σύστημα της Κυπριακής Δημοκρατίας, η βούληση του ψηφοφόρου δεν μετρά, αφού είναι το ΔΗΚΟ ή μια από τις δυο φατρίες του, που θα ορίσουν το αποτέλεσμα της εκλογική διαδικασίας.

Ο συσχετισμός του ρυθμιστή ΔΗΚΟ του 15% και του Αρχιεπισκόπου του 8% είναι αναπόφευκτος, αφού και οι δυο υιοθετούν το δίπτυχο αλαζονείας και περιφρόνησης της δημοκρατικής διαδικασίας ως τον ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής τους πρακτικής και σταδιοδρομίας.