Ο χρόνος αυτός έχει εκλείψει για τον Νίκο Αναστασιάδη. Για κακή του τύχη πριν τις προεδρικές εκλογές.

Πριν μπούμε στο δια ταύτα να τονίσουμε την προνομιούχα θέση στην οποία βρέθηκε ο πρόεδρος. Ο Νίκος Αναστασιάδης είχε την υποστήριξη μια μερίδας — όχι πλειοψηφούσας αλλά με σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο — του κόμματος του καθώς και της πλειοψηφίας του κόσμου της αριστεράς που ασκώντας το πατριωτικό τους καθήκον τον υποστήριξαν στην προσπάθειά του να λύσει το κυπριακό. Ξεκίνησε, δηλαδή, τις διαπραγματεύσεις, έχοντας μια κριτική μάζα υποστηρικτών, γύρω στο 30%. Οι δημοσκοπήσεις έδειχναν επίσης ότι οι διαφωνούντες, εντός και εκτός του κόμματός του, ήταν δεδομένοι και θα παρέμεναν τέτοιοι ανεξαρτήτως της έκβασης των διαπραγματεύσεων και ανέρχονταν επίσης γύρω στο 30%.

Ο Νίκος Αναστασιάδης είχε δηλαδή ένα διπλό στόχο. Αφενός να διαπραγματευτεί μια βιώσιμη λύση του Κυπριακού με όσο λιγότερο ρόλο και λόγο για την Τουρκία και αφετέρου να πείσει τουλάχιστον τους μισούς από το 40% των αναποφάσιστων να υποστηρίξουν το σχέδιο λύσης που θα προωθούσε.

Δυστυχώς, οι ενδείξεις ήταν εκεί από το πρώτο Μοντ Πελεράν, όπου ένα βήμα πριν τη συμφωνία στο εδαφικό, ο Νίκος Αναστασιάδης διέκοψε τις διαπραγματεύσεις για να ενημερώσει, τάχα, την ελληνοκυπριακή πολιτική ελίτ, τουτέστιν τον Νικόλα Παπαδόπουλο και τους συν αυτώ, και αμέσως μετά πρωταγωνίστησε στο φιάσκο με το ενωτικό δημοψήφισμα.

Fast forward στην τελευταία διεθνή διάσκεψη στην οποία ενδεχομένως και να παίχτηκε η τελευταία σκηνή του κυπριακού όπως το ξέρουμε. Δεν γνωρίζουμε την ακριβή έκβαση της βραδιάς, έχουμε όμως δυο αντικρουόμενα αφηγήματα. Από τη μια ο Νίκος Αναστασιάδης και το προεδρικό να μιλούν για τις αδιάλλακτες θέσεις της Τουρκίας ως τη μόνη εξήγηση για την κατάρρευση των συνομιλιών και από την άλλη τα Ηνωμένα Έθνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση να κρατούν ίσες αποστάσεις (αν όχι αρνητικές προς την πλευρά μας). Οι φημολογίες πολλές, κάποιες εκ των οποίων σταθερές και εκφραζόμενες από τους πλείστους συμμετέχοντες στη συνάντηση με την εξαίρεση, φυσικά, της κυβέρνησης.

Το αύριο της αποτυχίας βρήκε τον Νίκο Αναστασιάδη να προσπαθεί να διαχειριστεί το δημόσιο αφήγημα εν όψει εκλογών. Φταίει η Τουρκία, κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας και ό,τι ήταν δυνατό, δεν κατάλαβε καλά ο Γενικός Γραμματέας, υπονόμευε τη διαδικασία ο Ειδικός Αντιπρόσωπος κτλ. Τα γνωστά. Το κύριο ζητούμενο για το κυβερνητικό στρατόπεδο ήταν και είναι να μη χρεωθεί η πλευρά μας και προσωπικά ο πρόεδρος την αποτυχία των διαπραγματεύσεων Στην προσπάθεια του, όμως, να παρουσιάσει μια μονόπλευρη ερμηνεία σε ένα πολυδιάστατο ζήτημα, ο πρόεδρος αναγκάστηκε αφενός να κάνει διάφορες απλοποιήσεις και αφετέρου να αποκρύψει την αλήθεια, η οποία σιγά-σιγά βγαίνει στην επιφάνεια, κλονίζοντας την εικόνα του και κατ’ επέκταση τις πιθανότητες επανεκλογής του.

Το πιο πρόσφατο ψέμα του προέδρου έχει να κάνει με το έγγραφο που κατέθεσε ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, του οποίου την ύπαρξη αρνήθηκε το κυβερνητικό στρατόπεδο. Όταν το ψέμα δεν ήταν πλέον διαχειρίσιμο, το προεδρικό προσπάθησε να σώσει ό,τι σώζεται. Μας είπαν ότι ναι μεν υπήρξε και κατατέθηκε τέτοιο έγγραφο, το οποίο μάλιστα ήταν πολύ πιο κοντά στις δικές μας θέσεις στο θέμα της ασφάλειας και των εγγυήσεων, αλλά λόγω του ότι ήταν τεταμένα τα πνεύματα κατά τις διαπραγματεύσεις (το οποίο επίσης είχε αρνηθεί τότε ο πρόεδρος) δεν του δόθηκε η πρέπουσα σημασία.

Η σημερινή εικόνα του προέδρου είναι τραγική. Ανήμπορος να διαχειριστεί τις συνέπειες της αποτυχίας, για την οποία φαίνεται να έχει κάποια, τουλάχιστον, ευθύνη, βγαίνει στην αντεπίθεση μιμούμενος τον Νικόλα Παπαδόπουλο. Ο Παπαδόπουλος όμως, σε αντίθεση με τον Αναστασιάδη, είναι συνεπής στις προσπάθειες του να διατηρήσει το status quo, από το οποίο επωφελείται τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά, και οι προθέσεις του είναι ξεκάθαρες στον κάθε καλόπιστο πολιτικό παρατηρητή. Αντιθέτως, ο Αναστασιάδης πορεύθηκε και πολιτεύτηκε τα τελευταία χρόνια πουλώντας ελπίδα για την επίλυση του κυπριακού και όταν ήρθε η ώρα έκανε πίσω. Πρόδωσε δηλαδή την πλειοψηφία των υποστηρικτών του. Οι διάφοροι που προσπαθούν να τον δικαιολογήσουν, ιδίως οι επαναπροσεγγιστές συναγερμικοί μου φίλοι που θα τον ξαναψηφίσουν στη βάση του “μη χείρον βέλτιστον”, λένε ότι έπεσε θύμα των συμβούλων του. Προσωπικά, και παρόλο το χάος που μας χωρίζει τόσο ηθικά όσο και πολιτικά, δεν θεωρώ ότι ο Αναστασιάδης “εξαπατήθηκε” από τους συμβούλους του. Τον έχω, φαίνεται, σε πιο ψηλή εκτίμηση από τους υποστηρικτές του.  Ως εκ τούτου, δεν έχω καμία πρόθεση να του δώσω άφεση αμαρτιών παρακολουθώντας παθητικά την εδραίωση της διχοτόμησης της πατρίδας μου.