Πριν από κάθε συζήτηση για την εργοδοτηση των δημοσίων και ημικρατικων υπαλλήλων, καλό θα ήταν να επαναλαμβάνουμε κάποια δεδομένα. Το πρώτο, είναι ότι ο αριθμός των εν λόγω υπαλλήλων είναι τεράστιος σε αναλογία με τον γενικό πληθυσμό. Το δεύτερο είναι ότι η Κυπριακή οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο και το τρίτο ότι η πολυπληθής κρατική μηχανή είναι δυσκίνητη και υπεράνω ελέγχου και αξιολόγησης. Παρόλα αυτά, οφείλουμε να προσθέσουμε στα δεδομένα μας, ότι η εναλλακτική επιλογή περιλαμβάνει αβεβαιότητα, ανεργία, χαμηλούς μισθούς, ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα και πενιχρές συντάξεις.

Η παρούσα κυβέρνηση, πιστή στις παρακαταθήκες των προηγούμενων κυβερνήσεων, αντί να προσπαθήσει να αλλάξει τη δομή της δημόσιας υπηρεσίας, θεώρησε σωστό να παγώσει μισθούς και προσλήψεις. Διατηρεί δηλαδή τις θέσεις εργασίας, απλά τις αφήνει κενές χωρίς να προχωρεί σε οποιαδήποτε πιο ουσιαστική αλλαγή.

Η έλλειψη πολιτικής βούλησης από τη μεριά της κυβέρνησης και ο αυταρχισμός της ΠΑΣΥΔΥ είναι οι λόγοι που η εργατική τάξη (με την ευρύτερη έννοια) στην Κύπρο είναι άνισα χωρισμένη μεταξύ ιδιωτικών και προνομιούχων κυβερνητικών υπαλλήλων. Η κυβέρνηση, δυστυχώς απέτυχε να αλλάξει τα δεδομένα των προηγούμενων κυβερνήσεων. Απέτυχε να προχωρήσει σε μια ριζοσπαστική ανοικοδόμηση του κράτους και αναδιοργάνωση της κρατικής μηχανής.

Αντί αυτού, υιοθέτησε νεοφιλελεύθερη ρητορεία και πολιτική, εφαρμόζοντας μέτρα λιτότητας τα οποία πλήττουν μόνο τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα. Αν η κυβέρνηση ήταν πιστή στην αριστερή της ιδεολογία, θα εισήγαγε ελέγχους στη δημόσια υπηρεσία ούτως ώστε να υπάρχει αξιοκρατική αξιολόγηση της απόδοσης των υφιστάμενων υπαλλήλων για να ελαχιστοποιηθεί η σπατάλη χωρίς να επηρεάζεται η δουλειά εκείνων των ανθρώπων που δικαιολογούν το μισθό τους. [Σημείωση: δεν είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι αντιπαραγωγικοί και βολεμένοι που πίνουν καφέ όλη μέρα. Παραπέμπω σε ένα κείμενο του Βαρόμετρου το οποίο με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο]

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της αποτυχίας της κυβέρνησης είναι η περίπτωση των Κυπριακών Αερογραμμών. Οι υπάλληλοι των ΚΑ πληρώνονται περίπου όσο πληρώνονταν το 2005 (!!!) και ζουν υπό τον συνεχόμενο τρόμο της ανεργίας. Παρόλους τους παχουλούς μισθούς των διευθυντών και των διοικητικών συμβουλίων (ο πληθυντικός δεν είναι τυχαίος) που συντείνουν και συνέτειναν στο μέγιστο στην οικονομική καταστροφή του αερομεταφορέα, τη ζημιά πληρώνει ο απλός υπάλληλος του οποίου η δουλειά παίζεται κορόνα γράμματα και του οποίου ο μισθός μειώνεται χρόνο με τον χρόνο. Ακόμη και αν δεχτούμε ότι δεν υπήρχε άλλη λύση παρά η μείωση μισθών, το ποσοστό της μείωσης θα έπρεπε να είναι ανάλογο του μεγέθους του μισθού. Αντί αυτού, το ποσοστό μείωσης είναι το ίδιο ανεξαρτήτως αν ο/η υπάλληλος έχει απολαβές 1,000 ή 10,000 ευρώ.

Το πιο λυπηρό είναι ότι η φαινομενικά αριστερή κυβέρνηση με την τραγική οικονομική της διαχείριση μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στα χέρια των φιλελεύθερων (ακρό)δεξιών καπιταλιστών. Χρειάζεται να δούμε πέραν των πλασματικών διαχωρισμών σε κόκκινους και μπλέ, σε δεξιούς και αριστερούς, ούτως ώστε να διακρίνουμε την μόνη ταυτότητα που μετρά, την ταξική, και να αντιδράσουμε πριν να είναι αργά.

Αν συνεχίσουμε να παίζουμε στο παιχνίδι του μίσους που τα πολιτικά κόμματα συντηρούν με την αηδιαστική νεκρολαγνεία τους, οι μόνοι χαμένοι θα είμαστε εμείς.