Χθές το ανώτατο δικαστήριο αποφάσισε την ακύρωση της απόφασης του Κακουργιοδικείου για την υπόθεση βασανισμού των δύο φοιτητών από δέκα αστυνομικούς στις 20 Δεκεμβρίου του 2005. Χάρηκα, καθώς η απόφαση αυτή αναβιώνει την ελπίδα για πραγματική απόδοση δικαιοσύνη στην υπόθεση αυτή.

Αντί όμως το πρόβλημα της δικαιοσύνης να είναι το προφανές, ότι δηλαδή υπό την κρατική ιδιότητα τους σαν όργανα της τάξης μια ομάδα αστυνομικών έκαμε μαύρους δυο νεαρούς χωρίς ουσιαστικό λόγο, η απόφαση στηρίχτηκε σε νομικές τεχνικότητες.

Επίσης, από τις συζητήσεις που είχα με άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, τίθεται συνεχώς το θέμα της καταγωγής και της συμπεριφοράς των δυο νεαρών. Δεν με ενδιαφέρει αν ήταν αστοί γόνοι πλουσίων. Αν δεν ήταν πλουσιόπαιδα δε θα έπαιρνε δημοσιότητα η συστηματοποιημένη συμπεριφορά της αστυνομίας Κύπρου. Δυστυχώς οι μόνοι που μπορούν να διεκδικήσουν το δίκαιο τους στη μοντέρνα κοινωνία που ζούμε είναι οι οικονομικά άνετοι. Ποιος άλλος μπορεί να μισθώσει υπερασπιστές και δικαστήρια αν ζει υπό την συνεχή αγωνία αν θα βγάλει τα προς το ζην της μέρας; Αντί να γίνει αξιολόγηση της ταξικής διάκρισης του συστήματος, διάφοροι υπερασπίζονται τους βασανιστές, χωρίς να σκέφτονται ότι στη θέση των δυο νεαρών μπορεί να ήταν ο γιος ή η κόρη τους.

Παράλληλα, δεν με ενδιαφέρει αν οι δυο νεαροί ήταν αγενείς απέναντι στους αστυνομικούς. Αν ήταν αγενείς, τότε περιμένω από το όργανο της τάξης να κάνει τη δουλειά του και να του προσάψει τις ανάλογες κατηγορίες. Περιμένω ο αστυνομικός να σέβεται τον πολίτη αλλά και να έχει την απαίτηση να τον σέβεται ο πολίτης. Όταν ο πολίτης αδυνατεί να σεβαστεί την ιδιότητα του (να τον σεβαστεί σαν αστυνομικό, όχι σαν άνθρωπο, καθώς τέτοιου είδους σεβασμός κερδίζεται, δεν παραχωρείται μαζί με το σήμα) περιμένω το όργανο να τον κατηγορήσει ή και να τον συλλάβει. Σε καμία περίπτωση δεν περιμένω να τον ακινητοποιήσει και να τον ξυλοφορτώσει μαζί με τους συναδέρφους του.

Το απόγευμα στριφογύριζε στο νου μου ο κινηματογραφιστής της μικρού μήκους ταινίας που δείχνει τους αστυνομικούς να ξυλοκοπούν τους δυο νεαρούς. Γιατί να καταθέσει ο άνθρωπος αυτός; Μήπως έχουμε σύστημα προστασίας μαρτύρων να τον προστατέψει; Φυσικά έχουμε, αλλά καμία σχέση δεν έχει με αυτά που βλέπουμε στις ταινίες. Όπως όλες οι άλλες υπηρεσίες του κράτους, υπολειτουργεί κι αυτό. Παράλληλα, η εγκληματική νοοτροπία συναδελφικής αλληλεγγύης μεταξύ των αστυνομικών, αποτελεί εγγύηση ότι σε περίπτωση που ο κινηματογραφιστής καταθέσει θα μειωθεί η ποιότητα ζωής του.

Ελπίζω τουλάχιστον τη δεύτερη φορά να αποδοθεί δικαιοσύνη. Ξέρω ότι ενδεχομένως να την πληρώσουν οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί για τη γενική σήψη που υπάρχει στους κόλπους της αστυνομίας. Από κάπου όμως πρέπει να γίνει η αρχή. Ελπίζω ότι η αστυνομία θα απαλλαχθεί τουλάχιστον από μια ομάδα βασανιστών. Έπονται οι επόμενες.

Όσον αφορά τις ατάκες περί αναβάθμισης της αξιοπιστίας της δικαιοσύνης στην Κύπρο με την απόφαση του ανωτάτου δικαστηρίου που αράδιασε ο Σάββας Μάτσας (εισαγγελέας της δημοκρατίας)… να πούμε ότι η εν λόγω αξιοπιστία πήγε περίπατο κατά την πρωτόδικη απόφαση. Τώρα απλά προσπαθείτε να φτιάξετε τα σπασμένα, όχι να αναβαθμίσετε την αξιοπιστία της δικαιοσύνης κύριε εισαγγελέα.